Seslenmeli Son Kez Hayata

Seslenmeli Son Kez Hayata

Karanlık bırakırkırken yerini aydınlığa,
Sessizlik şarabından bir yudum daha alıyorum.
Ümitlerim hüsranla ypğrulurken,
ben, seni terk ediyorum...

Yeni bir sayfa açıyorum gözbebeklerimde,
Suskun harflerle başlamalıyım o sayfaya,
Derin bir nefes almalıyım sonra.
Uyuşmuş damarlarımı derinden sarsıp dolaştırmalıyım kanımı..

Ve sonra, seslenmeliyim hayata
Benimde artık bir kalbim var diyebilmeliyim,
Öldüğümde, toprakta benden önce çürüyebilecek bir kalp.

Seslenmek geliyor içimden
Sessiz bir çığlıkla seslenmek hayata
Ama kimse duymamalı sesimi
Sesim sarmalı benliğimi
Kırılana dek sıkmalı bedenimi
Sonra,
Tüm ümitlerimi yıktıktan sonra,
Gitmeli acılar ruhıumdan
Beni, acısıyla tatlısıyla benimle bırakmalı
Gülsemde mutlu,
Ağlasamda umutlu bakabilmeliyim hayata.

Güneş, büyütmeli kalbimdeki yeni açmış filizleri
Göz yaşı olmadanda sulayabilmeliyim yeni umutları.
Ağlamamalıyım artık,
Gülebilmeliyim karanlığa.
Mesela uyuyabilmeliyim geceleri.
Senden başka rüyalarda görebilmeliyim
Sonra sabah olsa uyansam,
İçimde bir huzur, açabilmeliyim kollarımı zıt kutuplara.
Gerneşmeliyim doya doya.

Yazıp bunları bir kenara,
Yapmalıyım hepsini bir bir.
İp bağlamalıyım parmağıma
Bilirsin, unuturum sonra.

Ama, ama bir hayalden öteye gidemiyor tüm bunlar.
Anılar boşalıyor kanlı gözlerimden
Özümdeki köz yanıyor daha bir derinden
Umutlu hayallerim tek tek geçiyor gözlerimin önünden
Bırakmıyor yakamı bir zamanlar özlediğim duygular.

Tam diri diri gömerken beni kader,
Okşuyor başımı hicran gülleri.
Geçer, geçti, geçecek diyor gözleri.

Kaldırıyorum, hasretle vurulmuş boynumu
Güneşden evvel bir umut doğuyor içimde
Eskisi gibi zahiri değil hemde.
Elimi attığımda tutabileceğim kadar gerçek
İşi bittiğinde durmadan gidecek kadar yalan

Tam bitti derken kendime
İçimde bir güç, sarılıyorum hayata
Bir zayıf noktasını bulup saldırıyorum anılara
Açtığı yaralardan çıkardığım bıçağı,
Saplıyorum kalbinin orta yerine.

Ağlıyor acılar, ağlıyor anılar.
Ağlıyor hayaller, ağlıyor gözler
Ve ben susuyorum
Suskunluğu susturup soluyorum suyu.
O berraklığı gezdiriyorum ceplerimde.
Sonra,
Sonra son kez sesleniyorum sana.

Simsiyah kelimeler terkediyor beni, dilimden.
Son kez alıyorum kalemimi yitik elime.
Tüm küfürleri süsleyip yerleştiriyorum satır aralarına.
Biraz hüzün, biraz hüsran,
Ama aylar önce beni terk etmiş bir umutla
Aklımdaki şiirleri süslemeden,
Son kez sesleniyorum sana...

Sesimdeki sen, erirken bir mum misali,
Sesleniyorum son kez,
Varlığıma hayran tüm yokluğumla...


Mecazi 18.12.2009 (11:48)
Beni yeniden şiirlere bağlayan Beyaz'a atfedilmiştir...